Fatiha Suresi'ndeki “Nimet ve lütfuna nail ettiklerinin yoluna” mealindeki ayette gösterildiği gibi, peygamberlik en büyük bir nimettir. İşte Hz. İbrahim (as), başta peygamberlik gibi en büyük bir nimete kavuştuğu gibi, ekser peygamberlerin babası olmak haysiyetiyle, ayrıca büyük nimetlere mazhar olmuştur. Allah’ın lütfuyla hidayete ermesi, hastalıklardan şifa bulması gibi Allah’ın kendisine verdiği dünyevî nimetleri zikrettikten sonra, ahiretteki nimetlerini de lütfetmesini istemiştir. Konu dünya ve ahirette Allah’ın ikram ettiği ve edeceği nimetler olunca, “nimetler cenneti” manasına gelen “Cennetu’n-naîm” ifadesi, mukteza-yı hale mutabakat ettiğinden çok beliğ düşmüştür.
“Cennetu’n-Neîm” sözcüğü, bir anlamda bütün cennetlerin genel karakteri olan nimet yurdu manasına da gelebilir. Yani burada sadece cennetin belli bir bölümü değil, genel olarak cennetten bahsedilmiş olabilir. Buna göre, ayetin meali “Rabbim! Beni naim cennetlerine vâris olanlardan eyle!” şeklinde olur.
Ayrıca en güzel cenneti istememesi, genel olarak nimet yurdu olan cennete girenlerden olmasını istemesi, onun Allah’a karşı gösterdiği bir edep olarak da değerlendirilebilir. Gözünü en yüksek yerlere dikmemek edepli bir tevazudur.
Hz. Peygamber (a.s.m)’in ümmetine Firdevs cennetini istemelerini salık vermesi ise, ümmetine karşı gösterdiği vefakârlığın bir örneğidir. Ayrıca, Efendimiz (a.s.m) zaten, kendisi dahil hiç kimsenin kendi ameliyle cennete gidemeyeceğini öğretmiştir. Onun cennetin hangi bölümü olursa olsun, ilahî bir lütuf olacağını ders vermiştir.
