İslam’ın doğduğu devirde kaç milletin var olduğunu bilemiyoruz. Herhalde bu gün var olan milletler İslam’dan önce de vardı. Çünkü, dillerin oluşumunu Babil kalesinin harap olmasından sonraya bağlayan teori hala önemini korumaktadır.
Ancak, Kur’an’ın önem verdiği husus, milletler, diller değil, o günkü ilk muhatap olan Arap yarımadasında bulunan Araplardır. Aynı zamanda o coğrafyada yaşayan Yahudiler ve Hristiyanlardır. Çünkü, Kur’an bir tarih kitabı değildir. Kur’an’ın tarihî olaylardan, kavimlerden bahsetmesi, onların tarihî bir olay olduğu için değil, peygamberler ile kavimleri arasında geçen hadislere işaret etmek içindir. Bununla, bir yandan -Allah’ın önceki peygamberleri nasıl koruduğuna işaret ederek- Hz. Muhammed (asv)’e teselli ve ümit vermek, diğer yandan isyan eden kavimlerin başına gelen felaketleri nazar-ı dikkate sunarak ilk muhatap Araplara uyarıda bulunmaktır.
Kur’an’ın doğrudan hitaplarında herhangi bir millet değil, din ve insanlık kavramları ön planda tutulmuştur. Mesela; “Ey iman edenler!” ifadesiyle müminler, “Ey insanlar!” hitabıyla da tüm insanlar muhatap kabul edilmiştir.
Bir de dünya çapında en bilinen ve o asırda canlı olarak hayatlarını sürdüren Yahudilik ve Hristiyanlık din mensuplarına “Ey Ehl-i kitap”, “Ey İsrailoğulları!” gibi ifadelerle özel hitaplarda bulunulmuştur.
Bu açıdan baktığımızda, dinin yayılmasında milletlerin söz konusu olup olmadığı hususunun çok fazla bir etkiye sahip olmadığını düşünüyoruz. Eğer Kur’an’da “Ey Türkler, Ey Kürtler!, Ey Çinliler! Ey Çerkezler!" gibi bazı özel milletlere hitap edilip de diğerlerine hitap edilmeseydi, işte o zaman bu ayırımın olumsuz etkisi söz konusu olabilirdi.
